Ze bleef maar vragen, maandenlang: “Mam, wanneer mag ik kleedgeld”.
Ik vond het nog geen goed idee, haalde van alles aan: vond haar eigenlijk nog te jong (ook al riep ik nog zo hard dat je niet vroeg genoeg kunt beginnen om ze om te leren gaan met geld), ze was nog in de groei, etc.
Om er even vanaf te zijn vroeg ik haar om eens na te denken en op te schrijven wat zij dacht dat ze nodig zou hebben voor een jaar.
Hoeveel broeken, T-shirts, truien en jurken en wat hier de kosten dan van zouden zijn. We zouden dan op basis van dat lijstje eens kijken hoe ver ze kwam en wat ze nodig had.
Ik wist al dat ze een strebertje was, maar dit sloeg alles.
Binnen een paar dagen kwam de mededeling: “Mam, ik heb mijn lijstje af, kan je even meekijken.”
Mislukt.
Toch besloot ik overstag te gaan en samen met haar het lijstje door te nemen. Hoewel het me eigenlijk niet zou hoeven verbazen, voelde ik toch een klein beetje trots.
Haar lijstje was heel nauwkeurig uitgewerkt en had overal rekening mee gehouden. Tja, kan je dan nog nee zeggen.
We spraken samen een bedrag per maand af en welke kleding ze hiervan zelf moest kopen. De enige afspraak die ik met haar maakte was dat ik van haar verwachtte dat ze een kasboekje bij zou houden, zodat ze precies zou weten wat ze nog te besteden had en waar ze het aan uit had gegeven. Maar ook dat ze een deel van het geld “opzij” zou zetten voor als er ineens iets kapot was.
Ze ging aan de slag, want het kleedgeld kon ook in rato halverwege de maand uitgekeerd worden, de maand januari was immers pas op de helft.
Ze maakte een kasboekje en vroeg me om een spaarrekening te koppelen aan haar betaalrekening zodat ze alles goed gescheiden kon houden.
En heel even dacht ik terug aan vroeger, aan de tijd dat ook ik datzelfde kasboekje bij moest houden en mijn zakgeld verdeelde over potjes met verschillende doelen. Van wie zou ze het hebben ….
